புரியாமலேயே கண்களைத் திறந்தான். அவனுடைய முகத்தையே உற்று நோக்கிக் கொண்டிருந்த சைந்தவிக்கு அந்தக் கண்ணின் சிவப்பு நிறம் தான் முதலில் பட்டது.
வினித்தின் கண்ணைக் கூர்மையாகப் பார்த்தவாறே சைந்தவி சொன்னாள்.
“தண்ணியடிச்சிட்டு ஆஃபீஸ் வந்தா இப்படித் தான்.”
வினித்தை நோக்கிச் சொன்ன வார்த்தைகள் அவனைச் சரியாகச் சென்றடைந்து புலன்களை ஊக்குவிக்க, “வாட்! என்ன சொன்ன இப்போ?” அதிர்ச்சியுடன் அவளைப் பார்த்து வினவினான்.
“நீ… நீங்க குடிக்கலையா?”
‘தவறாக எண்ணிவிட்டேனா’ நினைத்துக்கொண்டாள்.
“பாகல் (பைத்தியம்)!”
ஏற்கெனவே வேதனையில் இருந்தவன் கடிந்தான். அவன் சொன்ன ஹிந்தி வார்த்தைப் புரிந்தும் சைந்தவியோ சலனமில்லாமல் அவனைப் பார்வையிட, அவனே சொன்னான்.
“ஒன்னுமே குடிக்காம வந்தாலும் மயக்கம் வரும்.”
கண்களை மூடிக்கொண்டான். அவளுடைய பாட்டில் தண்ணீரைக் கொடுக்கலாமா வேண்டாமா என்று சைந்தவி நினைக்கும் போது வினித் சொன்னான், “ஜெட் லாக்! ஆன்சைட்ல இருந்து மார்னிங் தான் வந்தேன்.”
சைந்தவி உடனே தன்னுடைய தவறுக்காக மன்னிப்புக் கேட்டாள்.
“சாரி!”
“ம்ம்… கையைப் பிடிச்சி ஹெல்ப் பண்ணு… நான் எழுந்திருச்சிக்கிறேன்.”
“இதோ…”
வலது கையை அவனை நோக்கி நீட்டினாள். வினித் ஒரு கையைத் தரையில் ஊன்றி, மறு கையால் அவளைப் பற்றிக்கொண்டு எழுந்தான். அப்போது தான் சைந்தவிக்கு நெற்றியோரத்தில் இருந்த அவனுடைய காயம் கவனத்தில் விழுந்தது.
“ப்ளட் வருது வினோத். உன் நெத்தியிலே காயம் பட்டிருக்கு. அந்தப் பெஞ்சில் உட்கார்ந்துக்கோ. நான் யாரையாவது கூட்டிட்டு வர்றேன்.”
நெற்றியைத் தொட்டுப் பார்த்தவாறே அருகில் தெரிந்த இருக்கையில் அமர்ந்த வினித் சொன்னான்.
“நான் வினித். வினோத் இல்லை. எனக்கு முக்கியமான மீட்டிங் இருக்கு. அவசரமா போகணும். தா… தண்ணி குடிச்சிட்டுப் போறேன்.”
அவளுடைய தண்ணீர் பாட்டிலைச் சுட்டிக் கேட்டுவிட்டு, கைக்குட்டையை உருவி நெற்றிக்காயத்தில் வைத்துக்கொண்டான். தயங்கியபடியே பாட்டிலை நீட்டினாள்.
“இட்ஸ் ஓகே தா” அவளுடைய தயக்கத்தைப் புரிந்தவனாக வாங்கிக் குடித்தான்.
நேரத்தை உணர்ந்தவன், மறுபடியும் அவளுக்கு நன்றி கூறி விடைபெற, “இப்போ பரவாயில்லையா… ஹாஸ்பிட்டல் போக வேண்டாமா?” யோசனையுடன் சைந்தவி கேட்டாள்.
“ஐ’ம் ஓகே… நோ நீட் டு கோ டு தி ஹாஸ்பிட்டல்.”
அந்த நேரத்தில் அருகே அரவம் கேட்டது. இருவரும் திரும்பிப் பார்க்கையில் அந்தப்பக்கமாகச் சிலர் வந்தனர். அதில் வினித்துடன் வேலை பார்ப்பவர்கள் இரண்டு பேர் இருக்க, வினித்தை அந்தக் கணம் அந்த இடத்தில் எதிர்பாராதவர்கள், அவனைக் கண்டதும், “ஹே வினித் டா!” என்று ஆச்சரியத்துடன் சொல்லிக்கொண்டே அவனை அணுகினர்.
அருகே வந்ததும் அவனுடைய நிலையைப் பார்த்துச் சற்றுப் பதறித் தான் போனார்கள். என்ன நடந்தது என்று வினித் மற்றும் சைந்தவியிடம் கேட்டறிந்து, சைந்தவிக்கு நன்றி சொல்லிவிட்டு, வினித்தைத் தங்களுடனே அழைத்துக்கொண்டு அலுவலகத்தை நோக்கி நடந்தனர்.
வினித், அங்கிருந்து போகும் முன்னர் அவளுக்குப் புன்னகையுடன் தலையசைப்பைக் கொடுத்துவிட்டே நண்பர்களுடன் சென்றான். இப்போதும் அவளுடைய பெயர் அவனுக்குத் தெரியாமலேயே!
வினித் தன்னுடைய வேலையில் ஒன்றி பிஸியாக, மூன்று வாரங்கள் விரைந்திருந்தன. அப்போது ஒரு மதிய வேளை… புதிய கிளையண்ட் ஒப்பந்தத்தை முன்னிட்டு ஏற்பாடாகியிருந்த லன்ச்சான்னிற்குப் புறப்பட்டு வெளியே வந்த வினித்தின் கண்களில் சைந்தவி விழுந்தாள்.
புன்னகையுடன் அவளை நெருங்கினான்.
“ஹலோ!”
அந்தக் குரலில் திரும்பிப் பார்த்தாள் சைந்தவி. அவனை அடையாளம் கண்டு கொண்ட சலனமில்லை அவளிடம். வெறுமனே பார்த்தாள்.
வினித் குழம்பிப் போனான்.
“என்னைத் தெரியலையா? வினித்… அன்னைக்கு மயக்…”
அவளுக்கு அவனை நன்றாகத் தெரிந்தது. ஆனால் காட்டிக் கொள்ளவில்லை. அவனே வந்து பேசி, நினைவுப்படுத்திய பின்னர் “ஹலோ” சொன்னாள். வேறு பேசவில்லை. பேசி உரையாடலை வளர்க்கும் எண்ணம் தோன்றாதவளாக நின்றிருந்தாள்.
அவளுடைய முகத்தையே சில வினாடிகள் பார்த்தவன் கேட்டான்.
“இப்பவாச்சும் உன் பெயரைச் சொல்லலாமில்லையா?”
“சைந்தவி” என்றாள்.
“நைஸ் டு மீட் யூ அகெயின் சைந்தவி!” வலது கையை அவளை நோக்கி நீட்டியபடி நின்ற வினித்தின் உதடுகளிலிருந்த புன்னகை, அவளிடம் இல்லை. ஆனால், அவனுடைய கையைப் பற்றிக் குலுக்கி நின்றாள்.
அப்போது வினித் நினைத்தான்.
‘இவளிடம் எதுவோ வித்தியாசமாப்படுது.’
“மீண்டும் சந்திப்போம் சைந்தவி. கொலீக்ஸ் காத்துக்கிட்டிருப்பாங்க. லன்ச்க்குப் போகணும். பை! டேக் கேர்!”
அவன் சொன்ன ‘டேக் கேர்’ அவளிடம் சேர்ந்தது.
இதயத்தின் மொழிகள் புரிந்துவிடில்
மனிதர்க்கு மொழியே தேவையில்லை...
வினித்தின் அந்த ‘டேக் கேர்’ கொண்டு வந்த இதத்தில், அவன் போனதும் சைந்தவியின் உதடுகளில் மெலிதாய்ப் புன்னகை உதித்தது. அந்தக் கணத்தில் அவளுடைய மனத்தில் தோன்றிய இதம், வெளிப்படையாகவே முகத்தில் வெளிச்சம் பரப்பியது.
அதன் பின்னர் வந்த நாட்களில் வினித்தின் நினைவில் சைந்தவி அவ்வப்போது வந்தாள். தனக்குத் தக்க சமயத்தில் உதவி செய்தவளை அவன் மறக்கவில்லை.
அவளை நினைக்கும் போது ஏனோ அவனுக்குள் சிந்தனை.
‘நாம் அன்றாடம் சந்திக்க நேரிடும் பெண்களைப் போல் இந்தச் சைந்தவி இல்லையோ? இல்லை நான் தான் அப்படிக் கற்பனைப் பண்ணிக்கிறேனா? எது எப்படி இருந்தாலும் இவளை என் நண்பி ஆக்கிக்கணும்.’
அவனுக்கு அவளிடம் நல்லுணர்வு பிறக்க, தன் நட்புக்கரத்தை நீட்டும் வாய்ப்பை எதிர்பார்க்கத் தொடங்கினான்.
